Levensloopstress

De laatste weken is het fenomeen levensloopstress uitgebreid in het nieuws geweest. Ach, het is nu eenmaal komkommertijd.

Bijna alle kranten en actualiteitenrubrieken hebben er aandacht aan besteed en ook op de digitale media (meestal, maar geheel ten onrechte ‘sociale media’ genoemd) was levensloopstress een trend. Vooral jongeren zouden er last van hebben. Alles zit tegen in het leven: geen vaste baan, geen hypotheek, geen betaalbare huurwoning. De eerste generatie die het slechter zou hebben dan de ouders. Werkgevers zouden er goed aan doen daar meer aandacht aan te besteden, want: levensloopstress betekent uitval, burnouts en alle daarmee gepaard gaande kosten voor werkgevers. Gelukkig, aldus de organisatie die het trieste nieuws bracht, kon zij werkgevers daarbij helpen met haar levensloopstressconsultants.

Zoals ik al zei: komkommertijd. Toen een journalist van de Volkskrant navraag deed naar het onderzoek dat levensloopstress zou aantonen, bleek dat onderzoek er niet te zijn. Reden waarom die journalist besloot geen aandacht aan dit twijfelachtige fenomeen te geven. Een terechte beslissing natuurlijk, maar tegelijk zat ik me al af te vragen welke mogelijkheden en consequenties een dergelijk verschijnsel voor het verzekeringsbedrijf zou hebben. Valt levensloopstress onder de AOV? Kan een werkgever de kosten van levensloopstressconsultants verzekeren? Of is het als een specifieke vorm van bereddingskosten al ergens gedekt? En welke rol speelt het morele risico? Vooral werkgevers met veel flexcontracten hebben natuurlijk last van uitvallende medewerkers door levensloopstress. Maar goed: die vragen zijn bij nader inzien niet relevant. Misschien is dat maar goed ook. Zelf betwijfel ik of het stressverminderend werkt als werkgevers zich (nog meer) in het privédomein van hun medewerkers gaan begeven.

Het is trouwens nog maar de vraag of de huidige generatie het slechter heeft dan de vorige. De welvaart mag de laatste jaren dan niet zo hard zijn gestegen; diezelfde welvaart is nog wel steeds hoger dan pakweg 20 jaar terug. En betaalbare huurwoningen waren 20 en 40 jaar geleden ook niet te krijgen in steden waar nu dat probleem nog steeds speelt. En de werkloosheid was toen ook veel hoger dan nu.

Natuurlijk: het leven is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn voor iedereen. Er is altijd wel wat. Daar zijn vele gezegdes voor. Zoals: ieder huisje heeft zijn kruisje en het leven gaat niet altijd over rozen en zo. Maar je mag het natuurlijk ook levensloopstress noemen.