Objectief advies?
Adviseren op basis van een objectieve analyse lijkt mooi. Maar is straks, na invoering van de Insurance Distribution Directive, niet meer mogelijk.
Een goed advies is zijn geld waard. Meestal in elk geval. En daarvoor heb je een goede adviseur nodig. Maar hoe herken je een goede adviseur? Of liever: hoe herkent de klant een goede adviseur? Dat is lastig, want adviseurs zijn er in veel verschijningsvormen: variërend van de zelfstandige, onafhankelijke adviseur, die adviseert op basis van een grondige analyse tot de ‘adviseur’ die voor een financieel product 100% gebonden is aan één aanbieder.
Het is jammer dat de politiek nooit de moeite heeft willen nemen om het gebruik van de termen ‘adviseur’ en ‘advies’ zó te beschermen dat alleen onafhankelijke adviseurs die aan strenge voorwaarden voldoen, die titel mogen gebruiken. Vergis u trouwens niet in de keuzes die dat nog zou vergen (met hoeveel aanbieders moet ten minste zaken worden gedaan en geldt dat dan per productvorm, is een eigen volmacht een beletsel, e.d.?).
Omdat de wetgever het laat afweten, is het voor de klant lastig om te bepalen welke adviseur bij hem past. Dat is raar, want al dat gedragstoezicht en al die informatieverplichtingen zijn bedoeld om de klant te beschermen. Om hem in staat te stellen zoveel mogelijk geïnformeerde keuzes te kunnen maken. En ook om die reden worden straks met de invoering van de Insurance Distribution Directive (IDD, waarschijnlijk pas per 1 oktober 2018) de informatieplichten voor de adviseur verder uitgebreid. Hij moet straks ook bij schadeverzekeringen vooraf aan de klant laten weten of hij adviseert op basis van een objectieve analyse.
De AFM heeft al weten hoe dat begrip gaat worden uitgelegd. Daarvoor is het nodig dat er een analyse wordt gemaakt van meer dan 50% van in de markt verkrijgbare vergelijkbare verzekeringen. En natuurlijk: omdat de AFM ook zal willen weten of een adviseur zo’n vergelijking wel zorgvuldig genoeg maakt, moet deze dat gehele proces gedetailleerd vastleggen. En periodiek herhalen natuurlijk, want producten blijven niet hetzelfde. Ik probeer mij voor te stellen hoe een adviseur, of liever: het intermediairsbedrijf waar hij werkt, dat moet doen. Voor autoverzekeringen, inboedelverzekeringen, cyberverzekeringen en ga zo maar door. Hebt u enig idee hoeveel soorten schadeverzekeringen er zijn? Honderden? En vervolgens probeer ik me voor te stellen hoe zo’n uiteindelijke analyse van zo veel verschillende verzekeringssoorten er uit ziet. En als laatste probeer ik me voor te stellen hoe elke adviseur binnen dat bedrijf die uitgebreide analyse voor elke individuele klant apart zou moeten verwerken in zijn advies. Ik probeer het me voor te stellen, maar het lukt me niet.
In dat verband: zelfs gerenommeerde internetsites (die alleen de analyse hoeven te maken en niet de resultaten in een klantadvies hoeven te verwerken) lukt het niet dergelijke analyses te maken. Die komen toch – nog steeds – niet zo heel veel verder dan alleen een vergelijking op premie en een beperkt aantal randvoorwaarden. Adviseren op basis van een objectieve analyse is straks een volstrekte illusie.
Wel jammer dat ook op Europees niveau maatregelen die bedoeld zijn om de consument te helpen steeds meer ontaarden in studeerkameroplossingen die hun werking volledig gaan missen.
